حکومتِ شادی ستیز

شادی و شاد بودن و اثرات مثبت آن بر انسان، از مقوله های غیرقابل انکار در زندگی آدمیزاد است. اصولا شاد بودن و خندیدن، فاکتوری انسانی است که در دیگر موجودات دیده نشده است. شادی است که به بسیاری از ما آدمیان توانایی تحمل مشکلات و ادامه ی حیات می دهد.
اما همین شادی، از عناصری است که گاه پرده های قاطعیت و دگم بودن را کنار می زند و به مردم توانایی اعتراض و برهم زدن برخی هنجارها را می دهد؛ هنجارهایی که در حالت عادی و با زبان جد، انتقاد از آن ها و به چالش کشیدن شان در توان کسی نیست و هرکسی جرات بیان آن را ندارد. شاید از همین روست که بسیاری از حکومت های استبدادی با مقوله ی شوخی و شادی سرسختانه برخورد می کنند و آن را سرکوب می کنند. شوخی با اصول خود را برنمی تابند و رفتار خشنی نسبت به بانیان آن دارند.

در همین جمهوریِ جنایتکارِ اسلامی مدام با رقص و شادی و آواز و مراسم عروسی مخالفت می شود! این قضیه ی اخیر هم که دلیلی بود اضافه بر تمام شواهد قبلی!
ترانه ای با عنوان "شادی" (Happy) توسط یک خواننده ی خارجی ساخته می شود و تمام مردم از سراسر دنیا آن را به طور دسته جمعی می خوانند و به همراه آن شادی می کنند. هیچ اتفاقی هم نمی افتد! اما همین که در ایرانِ اسلامی چهار پنج جوان با این آهنگ همصدا می شوند تا شادی خود را نشان دهند، در ضرب العجلی دستگیر می شوند! چرا!؟ چون اسلام به خطر افتاده! اصولاً هرجا شادی باشد برای جمهوری اسلامی مضر و خطرناک است! اصلاً تقصیر از مردم است!! به حکومتِ بیچاره چه ربطی دارد؟! در کشوری که نیمی از ایام سال را به خاطر عزاداری تعطیل کرده اند و از سوی حکومت مدام تبلیغ عزا و رخت سیاه و بزرگداشت شهدا و یادواره ی فلان مرجع و بهمان درگذشته می شود، شادی چه معنایی دارد؟! انسان را چه به شاد بودن؟!

http://www.hollywoodreporter.com/news/video-pharrell-williams-happy-iran-706547